آخرین غزل مولانا...

رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن 
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن 

ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها 
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن 

از من گریز! تا تو، هم در بلا نیفتی 
بگزین ره سلامت، ترک ره بلا کن 

ماییم و آب دیده، در کنج غم خزیده 
بر آب دیده ما صد جای آسیا کن 

خیره‌کشی است، ما را، دارد دلی چو خارا 
بکشد، کسش نگوید تدبیر خون بها کن 

بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد 
ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن

دردی است، غیر مردن، آن را دوا نباشد 
پس‌من چگونه گویم کاین درد را دوا کن؟

درخواب، دوش، پیری در کوی عشق دیدم 
با دست اشارتم کرد: که عزم سوی ما کن

گر اژدهاست بر ره، عشق است چون زمرد 
از برق این زمرد، هین دفع اژدها کن

بس کن که بیخودم من، ور تو هنر فزایی 
تاریخ «بوعلی» گو، تنبیه «بوالعلا» کن